De familie Stoof en Van Oostrum is al sinds 1970 verbonden met legakker F1893. Hun ouders, Huib en Tiny Stoof, huurden eerst een ander stuk land, maar vonden toen hun plek op deze legakker. “Het stond vol bramen toen we kwamen. We hebben het met eigen handen kaal gemaakt en altijd zelf onderhouden,” vertellen Anita en haar broer Huib. Beschoeiingen werden meerdere keren vervangen, stukken aangevuld – altijd met liefde en doorzettingsvermogen.
Sinds 2009 is de legakker officieel in handen van Anita en haar broer, gekocht van de voormalige eigenaresse. Inmiddels wordt er al vier generaties lang gerecreëerd en gezorgd voor dit stukje natuur.
"Vier generaties verbonden door een Y-vormig eiland”
Portret van legakkereigenaren Familie Stoof & Van Oostrum op de Vinkeveense Plassen
Persoonlijke geschiedenis
Het leven op de legakker
De legakker van 2500 m2, in een Y-vorm, is voor de familie veel meer dan een plek om te zijn: het is een gezamenlijke erfenis en een bindmiddel tussen generaties. “Als wij het onderhoud niet hadden gepleegd, was onze legakker allang verdwenen – zoals zovelen hier om ons heen.”
Zorg voor natuur en gemeenschap
De familie investeert niet alleen in het behoud van het eiland, maar ook in duurzame voorzieningen: zonnepanelen, een composttoilet, biologisch afbreekbare schoonmaakmiddelen. Afval wordt meegenomen of zelfs uit het water gevist — “zo hadden we laatst nog een vuilniszak in de schroef zitten.”
Ook de jongste generatie draagt bij: kleindochter Faylee (3,5 jaar) is inmiddels “eilandprinses” en roept ieder weekend: “Yes, we gaan weer op vakantie naar het eiland!” Oma Tini heeft haar vaste plek onder de veranda, waar ze alles gadeslaat.
Waarom dit stukje natuur behouden moet blijven
“Het kan en mag toch niet zo zijn dat we na 55 jaar recreëren met respect voor de natuur, niets meer mogen? En dan hebben we het nog niet eens over hoeveel tijd, energie en geld we erin hebben gestoken. Wij zoogdieren hebben dit ook nodig!”
De impact van de Rode Lus
Het idee dat hun zorgvuldig onderhouden legakker door nieuwe regels zijn functie kan verliezen, voelt voor de familie onrechtvaardig. Ze zien zichzelf juist als beschermers van het gebied, die met zorg en kennis bijdragen aan het behoud van de natuur.
Droom voor de toekomst
De familie hoopt dat ze de legakker kunnen blijven doorgeven aan volgende generaties – in dezelfde natuurlijke staat, maar met de vrijheid om er te recreëren zoals zij dat altijd hebben gedaan.
