“Tussen afspraken en afbraak”
Portret van Jeroen Bon – eigenaar Jachthaven Bon en familieperceel op de Vinkeveense Plassen
De naam Bon en de Vinkeveense Plassen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. De jachthaven van de familie viert volgend jaar haar honderdjarig bestaan. Jeroen groeide er op, zijn hele leven op en rond het water. Het familiekavel waar het hier om draait, raakte in de afgelopen twintig jaar verwaarloosd. Oeverdelen spoelden weg en het grootste deel van het eiland verdween onder water.
Twee jaar geleden besloot Jeroen, in overleg met de gemeente, het tij te keren. De legakker weer helemaal boven water halen en in ere herstellen en vissenbossen aanleggen, puur en alleen voor de natuur. In ruil hiervoor mocht er een klein hutje worden geplaatst op de legakker. Een evenwichtige afspraak: terugkerende legakker, natuurherstel en recreatieve waarde. Er is met de gemeente zelfs gesproken over een eventuele financiële bijdrage aan dit project.
Een familiegeschiedenis op de Plassen
Investeren in natuurherstel
Plannen werden gemaakt, palen voor legakker en vissenbossen zijn al gezet. Het project zal niet alleen het kavel redden, maar ook bijdragen aan het terugbrengen en in stand houden van een deel van de legakkerstructuur, aan het in stand houden en uitbreiden van de natuur en het beperken van de golfslag en de daarmee gepaard gaande afkalving van de omliggende legakkers en dijksterreinen. Precies zoals de gemeente het graag wil zien. Maar plots draait de gemeente 180 graden in haar ideeen. Het verhaal veranderde van “Ja, graag” naar “Er mag niets meer”. Een harde klap, want de afspraken leken helder voor beide partijen. Dan vraag je je wel af: “moeten we hier wel mee doorgaan, gezien de enorme kosten, die dit met zich meebrengt?”
Onrecht van de Rode Lus
Toen de rode lus werd vastgesteld, sloeg de teleurstelling om in onbegrip. Waarom worden de particuliere eigenaren in de rode lus zo onevenredig hard gestraft in vergelijking met de andere zones in de Plassen? Dit is, in de ogen van Jeroen, onredelijk en een onfatsoenlijk. Voor Jeroen voelt het alsof alle gesprekken en afspraken van de afgelopen jaren voor niets zijn geweest, terwijl er juist bij Jeroen steeds meer het idee begon te leven dat er in overleg er heel veel mogelijk is, ook met overheden.
Hoop voor herstel
Ondanks de teleurstelling blijft de wens overeind: de legakker boven water halen en in stand houden. “Het zou mooi zijn om de oorspronkelijke afspraken na te komen: investeren in het in stand houden van legakker en natuur, met een kleine hut voor recreatief gebruik. Alleen dan blijft de legakker en zullen er vissenbossen worden gerealiseerd.
Niet uit te leggen
Het is toch niet uit te leggen dat de gemeente een aantal jaren geleden een flink aantal legakkers per veiling heeft verkocht, omdat ze de kosten voor het onderhoud niet konden ophoesten en nu wil men ineens met een aantal milieupartijen een aantal legakkers overnemen gaan onderhouden en in stand gaan houden? Hoe dan? Dit is niet uit te leggen.
