“Van trots veen-DNA naar ongeloof en onrecht”
Vierendertig jaar geleden kwam ik in Abcoude wonen. Mijn kinderen gingen in de zomer vaak naar eiland 1 of naar klasgenoten met een eigen eilandje. Wij, ouders, ontdekten het waterplezier pas echt toen wij zo’n 15 jaar geleden ons sloepje naar de Plassen brachten. Heerlijk varen, zwemmen, hond mee en genieten.
Met meer dan tien generaties Gieterse veenboeren in mijn DNA wist ik al: dit gebied vlak bij Amsterdam is uniek. Ondanks – of juist dankzij – de eigenzinnigheid van eilanders bleef de legakkerstructuur intact. En hoewel het vaak rustig is buiten warme zomerdagen, wordt hier volop genoten van water en landschap. Maar ik weet ook: een statisch veenlandschap bestaat niet. Zonder noeste arbeid verdwijnen oevers en doorgangen binnen enkele jaren.
Portret van legakkereigenaar Thies Bosch - Hoge Bomen Eiland, Vinkeveense Plassen
Schoonheid dichtbij huis
Een kans voor de volgende generatie
Als grootouders voelden wij de wens van onze kinderen sterker: “Waarom kopen jullie niet zo’n eilandje? Wij vonden het altijd zo prachtig, en jullie kleinzonen zouden dat ook graag weer beleven.”
We deden ons huiswerk, zagen het laatste concept bestemmingsplan, en dachten: dit is het moment. Toen er een stuk op het Hogebomen-eiland te koop kwam, grepen we onze kans. Het houten huisje stond er al meer dan dertig jaar, met de plannen dat vervanging mogelijk zou zijn. Het eerste jaar genoten we intens van dagrecreatie – vol dromen hoe we het eiland groener en fraaier konden maken. Tegelijk investeerden we flink: in beschoeiing, nieuwe beplanting en het herstellen van land dat door kapotte planken verloren was gegaan.
Een besluit zonder onderbouwing
De klap kwam bij de stemming in de gemeenteraad. Pas 24 uur later drong door wat er gebeurd was. Volkomen uit de lucht, totaal niet onderbouwd, werd er met een krappe meerderheid besloten. Een keuze “op gevoel”, door een late switch van twee partijen.
Geen inhoudelijke argumenten, geen oog voor feiten – alleen een stemming die driekwart van het gebied in onzekerheid stort. Want wie investeert nog in onderhoud als er alleen verplichtingen zijn en zelfs de bestaande huisjes moeten verdwijnen?
Van slapeloze nachten naar groeiend onrecht
Wat begon met slapeloze nachten is uitgegroeid tot iets groters: ongeloof en een diep gevoel van onrecht. We kochten met goede bedoelingen, voor de generaties na ons, en hebben alles gedaan om het eiland te behouden en mooier te maken. Maar het vertrouwen in bestuur en gemeente heeft een enorme klap gekregen. De legakkerstructuur is op het spel gezet. De verdoving van toen heeft plaatsgemaakt voor grote verontwaardiging.
