“Een eiland als stille vlucht uit de stad”
Portret van Marieke de Weijer, eigenaar van een eilandje in de Vinkeveense Plassen
Toen haar vader overleed in 2012, erfde Marieke een bedrag waarmee ze een lang gekoesterde droom kon waarmaken: een eigen stukje groen. Ze wilde een plek die rust en stilte bood, ver weg van campings of drukte. “Via een makelaar en schipper stuitte ze op een bijna verdwenen eilandje: verzonken in het water, met slechts één boompje dat nog boven het oppervlak uitstak. “Hier,” dacht ze meteen, “dit is mijn plek.” In 2013 was haar eiland klaar: een kale vlakte die ze vol passie zelf begroeide met bomen en planten.
Een eigen plek in het groen
Voor Marieke is het eiland een vlucht uit de stad. Ze zwemt, leest, onderhoudt haar knusse huisje en werkt vooral in het groen. “Het is geen luxe, maar gewoon een basisplek – en dat is precies wat ik wil.” “Het leven hier is eenvoudig, zonder haast. Ik geniet van wat spontaan groeit en bloeit.” Als keramisch kunstenaar laat ze zich inspireren door haar eiland: het wuivende riet vindt zijn weg in haar ontwerpen.
Vlucht en inspiratie
Een plek voor natuur
De seizoenen bepalen het ritme. In de winter onderhoud en snoeiwerk, in de lente vooral rust vanwege broedende vogels, en in de zomer gezellige barbecues met vrienden. Een jaarlijks etentje met haar familie op het eiland hoorde daar lange tijd bij – een manier om de erfenis van haar vader tastbaar te eren.
Marieke ziet haar eiland vooral als een klein natuurreservaat. Ze laat takken bewust over het water hangen, hoopt insecten en vogels een fijne plek te geven en experimenteert met natuurlijke oplossingen voor de oevers. “Ik wil dat dit een postzegel blijft zonder gif en bestrijdingsmiddelen, waar insecten en bloemen ruimte krijgen.”
Ritme van de seizoenen
De klap van de Rode Lus
De besluitvorming rond de Rode Lus ervoer ze als onzorgvuldig en frustrerend. Ze volgde raadsvergaderingen, diende zienswijzen in, maar voelde zich genegeerd. “Na twaalf jaar zorgvuldig werken en afwegen wordt alles in een middag omgegooid. Het voelt nonchalant en onrechtvaardig.” Vooral dat het amendement haaks staat op de oorspronkelijke bedoeling van het bestemmingsplan, maakt haar boos.
Voor Marieke zou het verlies van haar eiland een groot gemis zijn. Niet omdat ze er woont, maar omdat het haar plek van rust en inspiratie is. “Ik koester dit stukje natuur. Als het verloren gaat, verliezen ook de insecten, de vogels en het groen hun veilige plek.”
