“Van vader op zoon: verbonden met de plassen”
Portret van Leo van den Oudenallen, legakkereigenaar op de Vinkeveense Plassen
Leo groeide op in Woerdense Verlaat. Zijn vader, fanatiek watersporter, trok eerst naar de Nieuwkoopse en later naar de Vinkeveense Plassen. In een klein jachtje sliepen ze vaak op een gehuurd landje. Rond 1980 wees Leo zijn vader op een advertentie: een eiland op de plassen stond te koop. Samen met zijn vader en broers werd in de strenge winter nieuwe beschoeiing aangelegd, met materialen over het ijs gesleept. Het was het begin van de familiegeschiedenis op de plassen.
Ooit nam Leo het eiland van zijn ouders over, maar verkocht het later. Rond 2010 kocht hij voor weinig geld een vervallen eilandje van een collega-jager. Samen met buren herstelde hij de beschoeiing.
Een eigen stukje rust aan de plas
Voor Leo en zijn vrouw is het eiland een verlengde tuin: zwemmen, barbecueën en genieten van de natuur. Ook hun kinderen en kleinkinderen komen er graag. “Het uitzicht is prachtig, op de wijde plas”. Zijn dochter heeft inmiddels een eigen eilandje in zone 2.
Rust en familieplek
Natuur en onderhoud
Het nieuws over de Rode Lus bereikte hem via familie. Eerst leek er perspectief, daarna werd het plan onverwacht omgegooid. “Ik heb niets staan, maar overweeg dat in de toekomst. Nu mag er niets meer. Anderen worden nog harder geraakt. Dit voelt als pure onteigening.”
Het eiland wordt eenvoudig en natuurlijk gehouden: maaien, snoeien, hout stapelen tot hagen waar leven in terugkomt. Afval gaat mee naar huis. De beschoeiing is sterk, maar stormen slaan soms spullen van de bodem omhoog en laten het hele eiland schudden. “Zonder onderhoud verdwijnen de eilanden.”
De klap
Samen sterk
Een huisje heeft hij nog niet, de wens wel. Hij noemt zich daarom geen directe gedupeerde. Toch staat hij pal naast zijn mede-eigenaren. “Geen legakkers zonder ons is de waarheid: dit gebied kan niet zonder ons worden onderhouden.”
Toekomst
Leo steunt de gezamenlijke actie van de eilanders. “De gemeente moet dit opnieuw in stemming brengen. Het vorige concept was redelijk en daar kon iedereen mee leven.”
Zonder beschoeiing is een eiland geen toekomst, maar open water.
