“Een oase die stil dreigt te vallen”
Portret van Heleen van Berkel – legakkereigenaar op de Vinkeveense Plassen
Heleen en haar man maakten van het opgesplitste perceel weer een geheel. Er werd gesnoeid, geklust en beschoeid. Maar vijf jaar geleden sloeg een wervelwind toe: dak eraf, boom om, chaos. “We besloten te wachten tot het bestemmingsplan definitief was om te bepalen wat we zouden opbouwen.” Dat moment kwam nooit. Inmiddels probeerden ze het eiland te verkopen, maar kopers haakten af. “Het eiland is onverkoopbaar geworden. Waarom zou je er nog in investeren als je er niets mee mag?”
Met hun kinderen en familie werd het eiland een verzamelplek voor zomers vol zwemmen, suppen, picknicks en barbecues. “We houden van koken en bereidden op het eiland de lekkerste gerechten. Aan het einde van de dag, als de recreatie wegtrekt, komt de rust – dat zijn de mooiste momenten.”
Elf jaar geleden kochten Heleen en haar man een groot eiland op de plassen, net toen ze hun eerste kind verwachtten. “We wilden weg uit de stad, een plek buiten voor ons gezin. Dit eiland voelde meteen als een oase van rust.” De bestaande hutjes werden opgeknapt, het werd hun toevlucht uit de drukte.
Een plek om te ontsnappen
Samen buiten leven
Onderhoud en tegenslag
Voor Heleen is een huisje essentieel. “Met jonge kinderen en honden kun je niet telkens alles meeslepen. Het gaat niet om luxe, maar om de beleving: ’s ochtends wakker worden aan het water, ’s avonds de stilte. Als dat niet mag, kan ik net zo goed ergens anders picknicken.”
Meer dan een picknickplek
Onbegrijpelijk besluit
Als jurist kan Heleen moeilijk accepteren hoe de Rode Lus tot stand kwam. “Twaalf jaar is gewerkt aan een plan met duidelijke regels. Altijd gold 10% bebouwing, met een max van 40 m². Nooit was ter sprake dat dit zou verdwijnen. Het besluit is onbegrijpelijk en onacceptabel.”
Zonder huisje blijft er alleen een stuk grond over dat je niet kunt beleven – of verkopen.
