“Zonnewende, paradijs op aarde”
Portret van Ad (familie) Drijgers – legakkereigenaar op de Vinkeveense Plassen (aquarel gemaakt in 1950)
Het eiland heet van oudsher Zonnewende. In 1902 stond de veenhut er al, een pleisterplaats voor veenstekers, net als de padvinders hut op het Hoge Bomen Eiland. Tijdens de oorlog bood het onderdak aan onderduikers en neergeschoten geallieerde vliegers, die via watervliegtuigjes, landend en startend tussen de veenstroken, naar Engeland ontsnapten. Van 1940 tot 1945 vonden er zelfs kerkdiensten plaats in de hut op he Hoge Bomen Eiland. In 1950 kwamen de ouders van Ad in het bezit van het eiland. Hij groeide er op, leerde zwemmen, vissen, zeilen en hielp van jongs af aan mee met onderhoud. Altijd met respect voor de natuur. Nu gebruikt de vierde generatie het eiland. “Voor ons is het een familieplek – een paradijs op aarde.”
Een eiland met een lange geschiedenis
Met zijn vrouw Joke, kinderen en kleinkinderen geniet Ad van rust en samenzijn. “Telefoon uit – je komt in een andere wereld.” De herinneringen van vroeger zijn talrijk: zomers vaak mooi weer en rustig, voorjaar en herfst vol storm en blikseminslagen in de hoge bomen. Maar altijd met veel respect voor zijn ouders die gedurende tij en ontij het eiland altijd weer koesterden en
onderhielden. Het mooiste vindt Ad de continuïteit: “Een foto van mijn kleindochters in een teiltje zegt alles, jong geleerd, oud gedaan. Je ziet hier generaties opgroeien.”
Familietraditie en herinneringen
De onverwachte verandering met de Rode Lus kwam hard aan. Het eerdere conceptplan vond Ad redelijk, maar dit besluit is voor hem onverteerbaar. “Als dit doorgaat zouden wij weg moeten. Maar, Zonnewende gaat nooit weg; het wordt voor 100% gekoesterd.” Hetgeen ook geldt voor alle andere Rode Lus eigenaren.
Het eiland wordt zorgvuldig bijgehouden: ophogen, snoeien, maaien en beschoeiing herstellen. alles met respect voor de natuur. Er is geen stroom of water; afval gaat altijd mee terug. Vogels voelen zich thuis, van winterkoninkjes, zwarte zwanen tot zelfs de zeldzame krooneend. Voor Ad en zijn familie is het eenvoudig leven: “Je creëert iets, je houdt iets in stand – en dat is nooit een straf.”
Natuur en eenvoud
Een harde wending
Samen sterk
Volgens Ad zouden zonder particuliere inzet al veel legakkers verdwenen zijn. Oproep aan de gemeente: lees de brief gezonden aan de Gemeente Ronde Venen van 24 augustus: “Deze mevrouw slaat de spijker op de kop. Behoud van natuur kan niet zonder verantwoord particulier eigendom.” [NB brief hierna opgenomen]
Ondanks alles hopen ze dat de politiek inziet wat hier op het spel staat. “Wij zitten er met een groen hart in. Zonder mensen die zorgdragen voor de legakkers, blijft er straks alleen nog een kale plas over.”
Hoop voor de toekomst
Legakkers leven alleen voort omdat mensen er hun hart en handen in steken.
