“Zonder onze zorg verliest de natuur”
Portret van Maurice en Karin Stoevenbeld, eigenaars lekakkers in de Vinkeveense Plassen
Maurice groeide op in Vinkeveen en bracht zijn jeugd door op en rond het water: Het begon met zeilen in een Optimist en later een 16-kwadraat zeilboot, maar ook surfen, bij harde wind. En ook jaren bij de scouting gezeten, het gebouw naast de kerk in Vinkeveen. Karin ontdekte het gebied later. Zeven jaar geleden vonden ze samen hun plek: een eilandje in zone 2. Na de verkoop van hun bedrijf besloten ze hun investeringsgeld lokaal en duurzaam te besteden: een tweede kavel op de Vinkeveense Plassen. Niet om groot te bouwen, maar om het groen te behouden. Toen een stukje Hogebomen-eiland te koop kwam, grepen ze die kans - met de wens het zo natuurlijk mogelijk te houden.
Van jongs af aan op de Plassen
In 2024 kwam daar een bijzonder hoofdstuk bij. Maurice en Karin raakten in gesprek met de eigenaar van de Veenhut, een oude scoutinglocatie die Maurice nog uit zijn jeugd kende. Hun plan: doordeweekskleine natuursessies, in het weekend de scoutingactiviteiten. De gemeente en de scouting leek akkoord, maar bij vastlegging bleek de vergunning spoorloos. En toen vertelde de gemeente dat het daardoor gesloopt moest worden. Na eigen onderzoek ontdekten ze dat het veel meer is dan een simpele schuur, het was ooit een veenhut geweest, een kapel in de jaren 60 en nog veel meer. Daarom vroegen ze eenmonumentenstatus aan. Die procedure loopt nog.
Een nieuw stuk: de Veenhut
Op hun eilanden staat de natuur centraal. Takken van wilgen en elzen laten ze bewust over de beschoeiing groeien: futen en eenden broeden er, meerkoeten pikken mosselen van de randen, woelratten en insecten vinden beschutting. “Ik houd van wilde natuur,” zegt Maurice. Zonder dit onderhoud zouden legakkers verdwijnen - en daarmee de biodiversiteit.
Het eiland zou een plek moeten zijn om te lezen, tuinieren en filosoferen met vrienden, maar veel tijd gaat op aan onderhoud. Het mooiste moment blijft de zonsondergang, die hier soms anderhalf uur duurt.
Beleving als essentie
Zonder legakkers verandert het gebied in één kale plas. Niet alleen mensen verliezen er stilte, ook soorten als lepelaars, woelratten en overwinterende ganzen raken hun rust- en foerageerplekken kwijt. Legakkers zorgen voor luwte, variatie en voedsel: precies wat biodiversiteit nodig heeft.
Waarom legakkers onmisbaar zijn
Een harde klap
De aankondiging van de Rode Lus kwam onverwachts. Wat eerst een zorgvuldig voorbereide basis leek, werd plots onderuitgehaald. “Van 30 naar 0 m², mét de opdracht tot sloop - dat kan je je in Nederland toch niet voorstellen. Het tart elk begrip.” Voor Maurice en Karin voelde het als een mokerslag.
Hoop voor de toekomst
Ondanks alles hopen ze dat de politiek inziet wat hier op het spel staat. “Wij zitten er met een groen hart in. Zonder mensen die zorgdragen voor de legakkers, blijft er straks alleen nog een kale plas over.”
Wie de legakkers laat verdwijnen, kiest tegen de natuur.
