“Van jongensdroom naar strijd om behoud”
Portret van legakkereigenaar van Piet van Rijn
Een jongensdroom vervuld
Piet groeide op net buiten de plassen. Op zijn vijftiende knapte hij een oude tuindersvlet op met een autoblok als motor. Later herstelde hij diezelfde boot opnieuw samen met zijn zoon – nog altijd vaart zijn zoon ermee op de plassen. “Het zit in de genen.”
“Ik droomde altijd van een eigen eiland.” In 2014 lukte dat eindelijk: na drie jaar vergeefs onderhandelen kon hij een kavel kopen. “Het voelde als de realisatie van mijn jongensdroom.”
Het eiland bleek een rimboe. Piet begon van nul: grond aanvullen, beschoeiing herstellen, alles met de hand en zoveel mogelijk gerecycled materiaal. Zijn hutje bouwde hij op een oude arkbak, met hergebruikte onderdelen. “Ik koop nooit iets nieuws, alles krijgt een tweede leven.” Het ging ook weleens mis: “Met de takkenversnipperaar verloor ik een kootje van mijn vinger. Alles voor het eiland, zeg ik maar.”
Voor Piet en zijn vrouw Ellen is het eiland bovenal een plek van de hangmat en gezelligheid. Een van de hoogtepunten was de openluchtbioscoop die hij organiseerde: “Fantastisch – familie en vrienden samen, onder de sterren.”
Eiland van eigen hand
Het eiland wordt zo natuurlijk mogelijk gehouden. Inheemse bomen en struiken bepalen het beeld, versnipperd hout wordt hergebruikt. Onderhoud kost veel tijd: snoeien, bomen kort houden en beschoeiing repareren. “Ik had liever ook in de hangmat gelegen.”
Natuur en zorg
Piet volgde alle raadsvergaderingen. Toen de Rode Lus werd aangenomen, sloeg ongeloof om in strijdlust. “Na twaalf jaar praten en beloftes laten ze de legakkers verdwijnen. Dit is uitstelgedrag: niets doen en dan verbieden. Zo red je de plassen niet.”
Rode Lus als dieptepunt
Toch blijft Piet positief. Zijn inzet draait niet om winst, maar om behoud. “Ik zie mijn eiland niet als bezit, maar als bijdrage. Zonder ons verdwijnen de legakkers.”
Hoop
