“Een leven lang terug naar de plassen”
Voor Marlene begon het allemaal in de jaren ’70, toen ze als kind van zes uit het industriestadje Helmond met haar ouders en broer op bezoek ging bij haar tante en oom op een gehuurd deel van eiland 13. Kamperen, zwemmen, zomervakanties aan het water – het waren haar eerste herinneringen aan de Vinkeveense Plassen. "Back to my roots, back to nature, één zijn met de natuur en de ruimte," omschrijft ze het zelf. De familieband bleef sterk: haar nicht Patricia huurde later zelf een eiland, en in 2019 – een week nadat Marlene vertelde dat ze er graag één wilde kopen – kwam er toevallig een eilandje schuin tegenover vrij. Ze greep haar kans. Inclusief huisje op palen. De traditie was doorgegeven.
Portret van legakkereigenaar Marlene Roefs op de Vinkeveense Plassen
Terug naar de oorsprong
Het ritme van het water
Een typische dag op het eiland begint voor Marlene met een frisse duik en een rondje om haar eiland zwemmen. Daarna is er altijd wel wat te doen: onderhoud aan het huisje, de tuin, of de boot. Het mooiste moment? Eind van de middag, rond vijf à zes uur, wanneer de drukte op de plas verstomt en de rust over het water zakt. Vrienden en familie schuiven regelmatig aan voor vegetarische barbecues. Ze geniet van het zien spelen van kinderen met oude zwemvesten aan, zich vermakend op oude surfplanken – net als vroeger, eenvoudig en zonder moderne poespas.
Leven met de natuur
Het eiland is voor Marlene meer dan recreatie: het is een stukje erfgoed. Ze gebruikt alleen biologisch afbreekbare producten, geen pesticiden, en het eiland is uitgerust met zonnepanelen en een sceptic tank. Zwarte zwanen, broedende meerkoeten, eenden in het riet en jaarlijks terugkerende zwaluwen maken deel uit van haar vaste gezelschap. Een keer zag ze zelfs een ringslang. "Het is het geheel en de diversiteit die me elk jaar opnieuw betovert," vertelt ze.
Het nieuws van de ‘Rode Lus’ bereikte haar via haar nicht, toen er een amendement met een uitsterfconstructie werd voorgesteld. Ondanks inspraakavonden en geruststellende antwoorden, kwam in mei 2025 het besluit dat eigenaren hun blokhutten moeten verwijderen. "Onwerkelijk, kortzichtig en politiek ingegeven," zegt ze. "Niet logisch, niet gericht op echte natuurbescherming. Dagjesmensen mogen van alles, maar wie zorg draagt, mag niets."
De klap van de Rode Lus
Het vooruitzicht om haar blokhut te moeten verwijderen raakt haar diep: teleurstelling in het democratisch proces, politieke vervreemding én de angst haar investering kwijt te raken. Toch blijft ze dromen: riet laten groeien langs nieuwe palen, zodat vissen er kunnen schuilen. "Mijn eiland nóg natuurlijker maken – dat is mijn visie. Maar of ik die ooit kan waarmaken, hangt nu af van de politiek."
